Η ιδέα του κινηματογράφου μπορούμε να πούμε πως υπήρχε από πολύ παλιά. Από τις σκιές στη καθημερινή ζωή μας και το θέατρο σκιών φτάσαμε στον ολοζώντανο κινηματογράφο που απολαμβάνουμε σήμερα.
Ως πείραμα των επιστημόνων του 19ου αιώνα o κινηματογράφος ξεκίνησε, για να αναδειχθεί σύντομα ως το δημοφιλέστερο μέσον ψυχαγωγίας αλλά και ως η τέχνη του 20ού αιώνα.
Βασιζόμενος σε ένα ελάττωμα του ανθρώπινου ματιού,που ονομάζεται “μετείκασμα”, ένας στιγμιαίος οπτικός ερεθισμός διαρκεί αρκετά αφού εξαφανιστεί η αιτία που το προκάλεσε γιατί χρειάζεται επεξεργασία από τον εγκέφαλο . Η εικόνα (είδωλο) που σχηματίζεται στον αμφιβληστροειδή από ένα αντικείμενο δεν χάνεται αμέσως, αλλά παραμένει και μετά την εξαφάνιση του.Ο κινηματογράφος στηρίζεται πάνω σε αυτή την αρχή για να λειτουργήσει, δεν είναι τίποτα άλλο δηλαδή από μια αλληλουχία φωτογραφιών που κινούνται με 24 καρέ το δευτερόλεπτο όπως λέγεται η μια φωτογραφία στην κινηματογραφική ορολογία , όλες μαζί οι φωτογραφίες αποτελούν το κινηματογραφικό φιλμ.Έτσι πριν ακόμα εξαφανιστεί το μετείκασμα της μιας εικόνας, να έρχεται η άλλη εικόνα, τότε οι εικόνες αυτές “συγχωνεύονται” και δημιουργούν μια συνεχή ροή εντυπώσεων.Με αυτόν τον τρόπο ο κινηματογράφος δίνει την εντύπωση της κίνησης.
Δημιουργός του πρώτου κινηματογραφικού στούντιο και του φωνογράφου ήταν ο Thomas Edison.
Μονόλεπτα φιλμάκια με αξιοπερίεργα ή κωμικά θέματα εξελίχθηκαν σε μεγάλου μήκους ταινίες. Οι κινηματογραφιστές εκμεταλλεύτηκαν πρόσφορες κατακτήσεις των άλλων τεχνών: ιστορικά, θεατρικά και μυθιστορηματικά κείμενα χρησιμοποιήθηκαν ως πηγές για τα σενάρια, η μουσική συνόδευε τις προβολές κάνοντας το θέαμα πιο ελκυστικό, η ζωγραφική επηρέασε τη σύνθεση των πλάνων. Η νέα τέχνη, φτηνή και προσιτή στο κοινό κάθε μορφωτικού και οικονομικού επιπέδου, αναπτύχθηκε σε ποικιλία ειδών και διαδόθηκε παγκοσμίως.
Ένα άλογο, ο Όξιντεντ, που καλπάζει και σπάζει τεντωμένα σχοινιά που βρίσκει στο δρόμο του αποτελεί το πρώτο κινούμενο πράγμα,που οδήγησε στην ανάπτυξη των κινηματογραφικών ταινιών,αποτυπώθηκε σε μια φωτογραφική ενότητα αποτελούμενη από 24 φωτογραφίες προβαλλόμενες σε γρήγορη κίνηση. Δημιουργός αυτού ο Eadweard Muybridge στις 19 του Ιουνίου του 1878. Το κόνσεπτ του ήταν να δείξει ότι τα άλογα που καλπάζουν σηκώνουν και τις τέσσερις οπλές από το έδαφος.
Το ”φτάρνισμα του Fred Ott (Fred Ott’s Sneeze)” είναι ένα ασπρόμαυρο, βουβό και μικρής διάρκειας Αμερικάνικης παραγωγής βίντεο του 1984 το οποίο γυρίστηκε από τον William K.L. Dickson με πρωταγωνιστή τον Fred Ott. Αποτελεί την πρώτη ταινία στην οποία εμφανίζεται το στοιχείο της κίνησης.Σε αυτήν μπορούμε να δούμε τον Fred Ott να μυρίζει καπνό και έπειτα να φταρνίζεται.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο κινηματογράφος παρέμενε χωρίς ήχο (βουβός κινηματογράφος) και συχνά οι προβολές ταινιών συνοδεύονταν από ζωντανή μουσική. Η ιστορία του ηχογραφημένου κινηματογραφικού ήχου ξεκίνησε το 1926, όταν η Warner Brothers παρουσίασε μία συσκευή (Vitaphone), η οποία έδινε τη δυνατότητα αναπαραγωγής μουσικής, μέσω ενός δίσκου που συγχρονιζόταν με την μηχανή προβολής της ταινίας. Βασισμένη σε αυτή τη νέα τεχνολογία, στα τέλη του 1927, κυκλοφόρησε η ταινία The Jazz Singer, η οποία αν και κατά το μεγαλύτερο μέρος της ήταν βουβή, υπήρξε η πρώτη που περιείχε διαλόγους.
Μέσα σε μια τριακονταετία ο βωβός κινηματογράφος έγινε ομιλών, το Χόλιγουντ κατέλαβε την πρώτη θέση στην παγκόσμια παραγωγή και επέβαλε τις αρχές της κλασικής κινηματογραφικής αφήγησης. Τα είδη (δράμα, κωμωδία, ταινίες εποχής, τρόμου, γουέστερν κλπ.) αποτέλεσαν την έκφραση της «βιομηχανικής τάσης», ενώ οι πειραματισμοί, με πιο αναγνωρισμένο εκπρόσωπο τον Σεργκέι Αϊζενστάιν, συνδέθηκαν με την «καλλιτεχνική τάση».
Οι πρώτες έγχρωμες ταινίες εμφανίστηκαν σχεδόν την ίδια εποχή με τις πρώτες ομιλούσες.Η λύση στο πρόβλημα της προσθήκης χρώματος ήταν απλή στη θεωρία και γνωστή ήδη από τα 1855: έπρεπε να υπάρχουν 3 φιλμ, ένα για κάθε βασικό χρώμα. Στην πράξη όμως κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό, λόγω της αδυναμίας να γυριστούν ταυτόχρονα οι ίδιες σκηνές με τα ίδια καρέ 3 φορές.
Αν και μέχρι τη δεκαετία του 1950, η παραγωγή έγχρωμων ταινιών μειοψηφούσε, κατά τη δεκαετία του 1960 και χάρη στην ανάπτυξη της σχετικής τεχνολογίας, ο έγχρωμος κινηματογράφος επικράτησε.
Το όνομα του νέου θεάματος: “Κινηματογράφος” και η πρώτη ημερομηνία δημόσιας προβολής 28 Δεκεμβρίου 1895. Ο ανθρώπινος πολιτισμός αλλάζει όψη. Η ανάγκη για την αναπαράσταση και την καταγραφή της κίνησης, αλλά και η ανάγκη για αφήγηση φανταστικών εντυπωσιακών ιστοριών, βρήκαν στον κινηματογράφο την ολοκληρωμένη έκφρασή τους.
Πλέον η “μεγάλη” οθόνη αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Ο κινηματογράφος μαγνήτισε το κοινό , καθώς πέρα από την μεταφορά ρεαλιστικών γεγονότων και βιωμάτων, έχει την δυνατότητα να προξενεί πληθώρα συναισθημάτων και γνώσεων, ευαισθητοποιώντας και “παιδεύοντας” τους θεατές!
Προφίλ
